Om ons, of liever gezegd: mij, voor te bereiden op kerstmis, heb ik op de orde van dienst ‘koffie en kerst’ aangekondigd. Gelukkig voor mij waren die ochtend al een paar mensen in de kerk bezig met de voorbereiding van de kerstmarkt en die hadden wel zin in koffie. Het gesprek over kerst kregen ze er als koekje er bij. Het werd een heel mooi gesprek, waarin herinneringen werden gedeeld en dierbare beelden werden opgediept uit het fotoboek van de ziel.
“De aanloop naar kerst is het leukste. Kerstmis zelf is zo’n gedoe.” Met deze herkenbare uitspraak begonnen we. Al die lichtjes maken het leuk. De voorpret die iedereen heeft. Door het dorp lopen en de versiering aan en in de huizen zien. Het werkt aanstekelijk, je wordt er zelf licht van. Dat licht houdt niet op met kerstmis. We weten hoe het leven van dit kind verder gaat. In het licht van kerstmis zien we al het paasvuur en de gloed van Pinksteren. Wij nemen het licht met ons mee, het wordt in ons aangestoken. Dat willen we vieren met Kerstmis.
Wij dragen het licht met ons mee. En dan is er altijd wel iemand die zegt: en wat haalt dat dan uit? Wordt de wereld er beter van? Dat is een hele goede vraag. Want wat heb je aan dat licht als daardoor niets zichtbaar wordt van wat goed is en eerlijk en mooi. Licht maakt ons ook bewust van het donker, zoals deze geboorte al verwijst naar het sterven. En toch, ook als wij hieraan denken, blijft er iets onverwoestbaars achter, dat niet wil doven en telkens weer opflakkert. Het blijft met ons mee gaan.
We herinnerden ons ook het donker en hoe mooi de sterrenhemel kan zijn, wanneer het echt donker mag worden. Wij zagen het al helemaal voor ons: buiten, net als de herders op het veld, de sterrenhemel stralend boven ons, een ruimte die ons niet overweldigt. Een hemel die ons omarmt en straalt.
Roel Braakhuis
Categories: Geen categorie