Er is een zorgverzekeraar die de behandeling van depressies gaat vergoeden aan de hand van de resultaten. Zo’n stap hoort bij onze tijd: er is een probleem: “iemand is depressief” en dat probleem moet worden opgelost: “iemand is niet meer depressief.” Stel: probleem: “iemand is spastisch” en we betalen alleen als dat probleem wordt opgelost: “iemand is niet meer spastisch.” Of: “iemand is oud geworden en heeft hulp nodig”: oplossing: “iemand is niet oud meer.”
Welk onzalig brein heeft bedacht dat wij bij de zorg voor mensen, bij zorg voor elkaar moeten denken in termen van problemen en oplossingen? Mensenbestaan is kwetsbaar, leven is kwetsbaar, zo komen wij ter wereld en zo raken wij weer uit de tijd. Dat is geen probleem, dat is gewoon zo. Wanneer kwetsbaarheid als een probleem wordt omschreven, dan wordt van kwetsbaarheid meteen gezegd dat het er niet mag zijn. Dat is een ernstige misvatting en een zondige gedachte.
Natuurlijk horen mensen zichzelf te kunnen redden, maar daar hoort ook bij dat wij elkaar om hulp kunnen en durven vragen. Wij kunnen niet alles zelf. Om zelfstandig te zijn hebben wij elkaar nodig. Niemand kan alles zelf in zijn eentje. Wij leven een kwetsbaar leven. Als dat een probleem is en het wordt niet opgelost en dus wordt de zorg niet vergoed, dan laten wij uiteindelijk degenen die het meest kwetsbaar zijn in de steek. Iedere langdurige zorg doeken we dan op, want het lost niets op. Dat is ernstig en zondig, want als er een refrein is in heel Gods spreken, in heel Gods bekommernis om deze wereld, dan is het de zorg voor wie kwetsbaar is en niet voor zichzelf kan opkomen.
Ds. Roel Braakhuis
Categories: Geen categorie