Een van de rituelen aan het einde van het seizoen is het opruimen van mijn bureau en het schoonmaken van mijn werkkamer. Wat achter mij ligt krijgt een plek waar het wordt bewaard en wat voor mij ligt ook. Als ik dan achter mijn opgeruimde bureau zit om dit stukje te schrijven dan is het leeg, ook in mijn hoofd. Want na zo lang op volle toeren te hebben gedraaid, ben ik door het opruimen langzaam tot stilstand gekomen. Dat is een raar gevoel, zoals je uit de achtbaan stapt en nog even draaierig bent. Het meest merkwaardige is nog dat al die gesprekken, ontmoetingen, belevenissen van het afgelopen seizoen even weg zijn. Je zou denken dat juist nu alles weer door mijn handen gaat, ook de herinneringen komen. Dat gebeurt dus niet. Het is vreemd leeg.
Dat kan op je afkomen, horror vacui, heet dat deftig, angst voor de leegte. Vrije tijd wordt dat ook wel genoemd, of vakantie. Die is niet zomaar leuk. Als je echt tot stilstand komt tenminste. Wie net zo doordraaft als de tijd daarvoor zal er mogelijk geen last van hebben, maar of je dan ook echt vrij bent in je vrije tijd, dat vraag ik mij af. Wie afremt en stil gaat staan, moet er even doorheen. Niet meteen bedenken hoe je dat gat gaat vullen, maar het aan den lijve ervaren. Zelfs God lijkt even zijn adem in te houden.
De leegte kan ons de gaten in het bestaan doen ervaren. Waar het leven vluchtig is en ijdel. Een gedachte als: zo hard gewerkt en alleen maar moe geworden. En dan de eerste week van de vakantie alleen maar slapen en bijkomen. Leeg durven zijn. Paulus zegt het van Jezus: Hij die de grootste was van iedereen is leeg geworden, heeft alles uit handen gegeven. De leegte laat je merken wat je gegeven hebt en gedeeld. Even heb je niet veel meer over.
Tot het zich keert en tot je doordringt vanuit welke rijkdom wij zoveel te geven en te delen hebben. Hoe onze lege handen de rijkdom dragen, waarmee wij ons leven leven en delen.
Ds. Roel Braakhuis
(Foto: Puck de Ruiter)
Categories: Geen categorie