Ik houd veel van de psalmen. Een van de mooiste vind ik Psalm 139, die gaat over God die je kent en bij je is, van het begin tot het einde. Onlangs kreeg ik het boek Op vleugels van verwondering. Gedichten en gebeden voor kerk en huis van Janneke Nijboer. Een aanrader; een boek vol pakkende en rake gebeden en gedichten. Een van de gebeden lijkt gebaseerd te zijn op Psalm 139 en heet Steekje los:
Toen U mij weefde, God,
in de schoot van mijn moeder,
toen U mij riep, om samen
schering en inslag te worden,
lukte het U om Uw Naam
oersterk als een ragfijne gouden draad
door mij heen te weven.
In kluwens van onrust en angst
brak het als een zijden draadje,
verdween het in de wirwar, van
wat ik dacht, dat leven was.
Maar steeds als het licht,
onverwacht op mijn broddellap viel,
ontdekte ik het zachte glanzen
van Uw Naam.
Wat een geluk,
er zit toch geen steekje
aan mij los.
Het is een gebed/gedicht dat erom vraagt om meerdere keren gelezen te worden. Elke keer haal ik er weer iets nieuws uit. Prachtig hoe de ragfijne draad uit de eerste strofe, die verwoordt hoe Gods Naam verweven is met onze naam, hoe Gods bestaan verweven is met ons bestaan, overgaat in kluwens van onrust en angst, in breken. Ik ervaar dat zelf zo, en zo zullen meer gelovigen dat ervaren: soms Gods aanwezigheid als heel dichtbij ervaren, soms ook helemaal niet of ergens ver weg naar de achtergrond. Om dan opeens toch weer ineens iets van God te bemerken, het zachte glanzen van Zijn Naam. Dat is niet vreemd, niet raar. Er zit geen steekje aan ons los.
Lees dit gedicht, dit gebed de komende weken nog maar eens door. Op de momenten dat God ver weg lijkt, maar ook wanneer je je juist sterk verbonden weet met Gods Naam!
Ds. Anne ter Schuur
Categories: Geen categorie