Iemand vroeg me laatst hoe dat nu is, dominee zijn in een land dat steeds meer ontkerkelijkt. Hoe blijf je dan met voldoening aan het werk? Je kunt de vraag ook breder trekken: wat inspireert ons om te blijven getuigen van geloof, hoop en liefde in een steeds meer geseculariseerde omgeving? Ik moest denken aan vergelijking die ik laatst las over de schilder Michelangelo, die eens de opdracht van de paus kreeg om het plafond van de Sixtijnse Kapel te schilderen. Hij wilde graag op het plafond Bijbelse taferelen schilderen en begon met Noach.
Toen hij klaar was en van de steiger naar beneden kwam, keek hij omhoog en zag hij dat wat hij geschilderd had bijna niet te zien was van onderen. Het was veel te klein. Dat moet anders, dacht Michelangelo: als hij het verhaal van God over wilde brengen, moest hij het anders aanpakken. Minder details en de kern moest groter en vooral duidelijker worden afgebeeld.
En dat is nu juist ook de uitdaging voor ons als gemeente. Hoe breng je het verhaal van God, het verhaal van geloof, hoop en liefde, nu zo, dat de ander het ook goed meekrijgt? Hoe blijven we in deze tijd het verhaal van God vertellen? Dat is, net zoals het kunstwerk van Michelangelo, een zoektocht. Dat is lang niet altijd gemakkelijk. Toen Michelangelo nadat hij de zondvloed geschilderd had weer naar boven keek, was hij misschien wel teleurgesteld. Zoveel werk en dan zo weinig zichtbaar. Zo kunnen wij ons ook wel eens voelen, als we veel tijd steken in activiteiten en er weinig mensen op afkomen. Als de kerken op zondag niet meer zo vol zitten als vroeger…
Zou het dan niet de kunst zijn om die teleurstelling om te buigen naar hoe kunnen we het verhaal dan wel overbrengen? Soms is het goed om net als Michelangelo even met wat afstand naar (je werk in) de kerk te kijken. En al zoekend en tastend proberen we zo het verhaal te blijven vertellen. Ga mee, samen getuigen van geloof, hoop en liefde!
Ds. Anne ter Schuur
Categories: Geen categorie