Matteüs vertelt het verhaal van het lijden, sterven en opstaan van Jezus zo, dat het ons tot op de dag van vandaag raakt en ontroert. En toch schrijft hij het op zonder grote emoties of uitroeptekens, heel sereen en zacht wordt het verteld. De gruwelijke dingen die verteld worden en de milde toon waarop het verteld wordt maken op mij veel indruk. Het is als bij het staan bij een graf van wie ons dierbaar is: het is een rauwe plek, die herinnert aan de dood en bederf. En toch is het ook een plek waar een mens mild gestemd kan zijn met alle herinneringen, liefde en verbondenheid, die blijft.
Het is niet een plek om te blijven, je gaat er langs en gaat ook weer verder. Zo neemt ook het verhaal van Jezus’ graf ons mee naar verder. dat verder begint bij waar Jezus zelf met zijn vrienden ooit begonnen is: Galilea. Zij – en wij – worden daar gebracht waar zij opnieuw kunnen beginnen en waar de herinneringen aan wie Jezus is en wat Hij zei, telkens weer nieuw worden. Iedere tijd krijgen zij een eigen kleur en klank. Oude woorden, iedere dag nieuw.
In het licht van Pasen klinken de eerste woorden, de zaligsprekingen, met nog meer liefde en aandacht dan daarvoor: zalig de vredelievende, zalig de barmhartige, zalig die hongert naar gerechtigheid. Nu klinken ze uit de mond van de mens die in lijden, sterven en opstaan, vrede bracht, barmhartig is en verlangt naar gerechtigheid. Hij is zelf zijn woord geworden. En dat Woord gaat altijd met ons mee.
Ds. Roel Braakhuis.
Categories: Geen categorie