Dit jaar heb ik een bijzondere stille week beleefd, van palmzondag tot en met de avond voor Pasen. We waren niet met veel in de kerk, maar wel vol verlangen en vertrouwen en blij om elkaar weer te zien. Ik draag de ervaring van die diensten nog met mij mee. Om die ervaring niet te verstoren heb ik even gewacht om de live-stream te bekijken. Of het via beeld ook over is gekomen, ik vraag het mij af, maar het was indringend, avonden van hoop en verwachting.
Dit jaar had Pasen ook wel iets ironisch: de Heer is opgestaan en ik lag met griep in bed. Ik moest zelf nog aan het opstaan beginnen. Dat gaat wat moeizamer dan ik hoopte, ik zal daarin wel niet de enige zijn. Het doet wel de vraag stellen: wat maakt nou dat je weer op staat? Wat was nou de kracht die Jezus weer op deed staan? Pasen gaat niet alleen over opstaan uit de dood, maar van daaruit over elk opstaan uit situaties waarin een mens ligt of is komen te vallen. Via app en telefoon heb ik enkele mensen gesproken en dan hoor je dat bij elkaar terug.
Mij vallen een paar dingen op. Het begint met te erkennen dat je ziek bent, pijn hebt, dat je aan de grond zit of wat er ook maar met je gebeurd is. Dat is minder eenvoudig dan het lijkt. Echt ervaren en toelaten hoe het met je is, is een kunst, hoort bij levenskunst. En daarmee ook de moed om een ander te vragen: wil je mij helpen? Wil je iets voor mij doen. Opstaan begint niet alleen bij onszelf, maar ook bij de hand die ons gereikt wordt. En die ander, God of mens, kan ons de hand reiken als wij die willen aannemen.
We kunnen het wel over opstaan hebben, maar vaker gaat het over opkrabbelen, bij stukjes en beetjes. In het begin weet je nog niet of het allemaal wel zal gaan lukken. Dat vraagt om perspectief, een vooruitzicht dat wenkt. Weer onder de mensen komen bijvoorbeeld, of de gedachte: je moet wel verder want je kunt niet anders, of: als het mooi weer wordt wil ik weer naar buiten kunnen. Het zijn meestal niet de grote perspectieven die wenken, maar de kleine dingen.
Als zo’n vooruitzicht ontbreekt, dan kan het zwaar worden om op de been te komen. Dan rest je vaak niet anders als voorbijganger om telkens bij deze mens terug te komen en te laten zien dat jij de hoop niet verliest en dat je blijft en blijft wachten tot de ander zover is. Pasen, opstaan, heeft tijd nodig, Jezus heeft ook tijd genomen na zijn opstanding om weer gezien te worden door die hem liefhebben. Want hij verscheen niet in een groot gebaar of in een wonder waar iedereen verbaasd naar staat te kijken. Hij verscheen aan Maria, aan drie vrouwen, twee Emmausgangers, elf en later zeven leerlingen. Hij liet zien wie hij was, hij maakte ontbijt voor hen aan het meer van Galilea met brood en vis. Hij gaf hun tijd en een nieuw vooruitzicht.
Zo staan zij, zo staan wij, één voor één weer op, overeind geholpen door de hand die ons is toegestoken en gaan we verder een ongekende toekomst tegemoet.
Ds. Roel Braakhuis
Categories: Geen categorie