Johannes 20: 19 – 31
Op de avond van die eerste dag van de week waren de leerlingen bij elkaar; ze hadden de deuren afgesloten, omdat ze bang waren voor de Joden. Jezus kwam in hun midden staan en zei: ‘Ik wens jullie vrede!’ Na deze woorden toonde hij hun zijn handen en zijn zijde. De leerlingen waren blij omdat ze de Heer zagen. Nog eens zei Jezus: ‘Ik wens jullie vrede! Zoals de Vader mij heeft uitgezonden, zo zend ik jullie uit.’ Na deze woorden blies hij over hen heen en zei: ‘Ontvang de heilige Geest. Als jullie iemands zonden vergeven, dan zijn ze vergeven; vergeven jullie ze niet, dan zijn ze niet vergeven.’
Een van de twaalf, Tomas (dat betekent ‘tweeling’), was er niet bij toen Jezus kwam. Toen de andere leerlingen hem vertelden: ‘Wij hebben de Heer gezien!’ zei hij: ‘Alleen als ik de wonden van de spijkers in zijn handen zie en met mijn vingers kan voelen, en als ik mijn hand in zijn zij kan leggen, zal ik het geloven.’ Een week later waren de leerlingen weer bij elkaar en Tomas was er nu ook bij. Terwijl de deuren gesloten waren, kwam Jezus in hun midden staan. ‘Ik wens jullie vrede!’ zei hij, en daarna richtte hij zich tot Tomas: ‘Leg je vingers hier en kijk naar mijn handen, en leg je hand in mijn zij. Wees niet langer ongelovig, maar geloof.’ Tomas antwoordde: ‘Mijn Heer, mijn God!’ Jezus zei tegen hem: ‘Omdat je me gezien hebt, geloof je. Gelukkig zijn zij die niet zien en toch geloven.’
Jezus heeft nog veel meer wondertekenen voor zijn leerlingen gedaan, die niet in dit boek staan, maar deze zijn opgeschreven opdat u gelooft dat Jezus de messias is, de Zoon van God, en opdat u door te geloven leeft door zijn naam.
Rembrandt Harmensz. van Rijn 1606 – 1669. Ongelovige Thomas, olieverf op paneel (53 × 51 cm), 1634.
Overdenking
Een nieuwe realiteit
Gemeente van de Heer Jezus Christus,
Johannes vertelt in zijn evangelie dat de leerlingen zichzelf na de kruisiging van Jezus hebben opgesloten. Want ze zijn bang voor de Joden en daarom hebben ze de deuren op slot gedaan. Ze zijn geschrokken van wat er gebeurd is en zij hadden deze afloop niet verwacht. En nu zijn ze bang omdat zij als volgelingen van Jezus de kans lopen om ook opgepakt te worden. En dus gaan ze niet meer de straat op.
Toen ik dit las, moest ik direct denken aan de situatie, waar wij nu zelf met zijn allen in zitten. Ook wij hebben ons opgesloten in onze huizen. De buitenwereld is een gevaar geworden. Als we naar buiten gaan en een ander tegenkomen, kunnen we zomaar iets oplopen dat ons noodlottig kan worden. Daarom wordt ons aangeraden om zoveel mogelijk thuis te blijven. Sommigen zijn bang, anderen ongerust en weer anderen wachten het gelaten af.
De situatie van ons en die van de leerlingen en de ongelovige Thomas staan natuurlijk in een totaal andere context. Het zijn 2 hele verschillende situaties, maar toch hebben ze wat gemeen. Namelijk dat het gaat over mensen, die te maken krijgen met een nieuwe realiteit.
Laten we beginnen bij onze eigen situatie. Ik wil u iets opbiechten waar ik me eigenlijk wel een beetje voor schaam. Namelijk dat de realiteit van de coronacrisis eerlijk gezegd maar langzaam tot mij door dringt. Ja, ik volg het nieuws en ik krijg alles mee via tv en alle andere nieuwskanalen. Ik zie, hoor en lees hoe dit virus zijn slachtoffers maakt en hoe het sociale, maatschappelijke en economische leven overal stil komt te liggen. Ik begrijp de ernst van de situatie en hou me aan de richtlijnen. En ik weet ook, dat dit nog lang niet voorbij is en dat gevolgen van deze crisis zich nog over een lange periode zullen uitstrekken.
Maar toch, in mijn eigen kleine wereldje merk ik er niet veel van. In mijn omgeving is er niemand ziek, gelukkig. Mijn werk gaat gewoon verder. Niet op kantoor, maar thuis. We hebben te eten en te drinken. En in onze tuin kunnen we evengoed van het lenteweer genieten. En daarom voelt het voor mij heel onwezenlijk. Voor mij is het een onzichtbare werkelijkheid. Kortom, ik weet dat het virus vlakbij is en toch is het voor mij tegelijkertijd ook een beetje de ver-van-mijn-bed show.
En ik vermoed dat ik daarin niet alleen sta. Je hoort het immers van de mensen, die er plotseling mee te maken krijgen: pas als het virus in eigen omgeving toeslaat, dan pas dringt ècht de ernst van deze nieuwe realiteit door. Dat geldt natuurlijk niet voor al die mensen die in de zorg werken. Die mensen, die al weken alles geven om alle binnenkomende corona patiënten goede zorg te verlenen en die alles van dichtbij mee maken. Die iedere dag zien hoe deze ziekte toeslaat en die met alle risico’s voor hun eigen gezondheid deze patiënten bijstaan. Deze mensen die in de frontlinie staan, die zijn al lang wakker geschud. Maar anderen, waaronder ikzelf, hebben meer tijd nodig om deze nieuwe realiteit zich eigen te maken.
En dat brengt mij bij Tomas. Zijn vrienden komen hem het nieuws vertellen van een nieuwe realiteit. Maar dat landt niet bij Tomas. Het nieuws dat zijn vrienden hem vertellen, is dat zij de opgestane Jezus hebben gezien. En dat hij in hun midden kwam, terwijl de deuren afgesloten waren. Dat nieuws kan Tomas niet geloven. Want het is toch onbestaanbaar dat zoiets zou kunnen? Dus waarom zou hij zijn vrienden geloven? Hij geloof het niet, ook al bevestigen àl zijn vrienden wat er gebeurd is. Zij hebben het gezien en ervaren. Maar Tomas heeft het nìet gezien en ervaren en dus dringt die nieuwe realiteit niet tot hem door. Het is nog niet zìjn realiteit.
Je kunt je trouwens ook afvragen of het wel helemaal doorgedrongen is tot de andere leerlingen. Want er zit namelijk een week tussen de twee verschijningen van Jezus aan de leerlingen. En alleen bij de tweede verschijning is Tomas er ook bij. En in die tussentijd is er nog niets te bespeuren van enige beweging bij de leerlingen, die Jezus de eerste keer al gezien hebben. Jezus heeft toen de Geest over hen uitgeblazen en tegen hen gezegd: “Zoals de Vader mij heeft uitgezonden, zo zend ik jullie uit.” Maar in het verhaal dat de evangelist Johannes vertelt, zie je dat helemaal niet gebeuren.
Is het misschien zo, dat deze ervaring van de ontmoeting met de opgestane Heer ook bij de leerlingen eerst nog moet landen, voordat ze zich werkelijk aan die nieuwe realiteit kunnen overgeven? Is het zo, dat ze pas daarna op pad kunnen gaan om dit goede en wonderbaarlijke nieuws te vertellen?
Het is mensen eigen dat we moeten wennen aan een nieuwe realiteit, voordat we weer verder kunnen. En het gaat voor de leerlingen misschien ook wel een beetje te vlug. Eerst op vrijdag de kruisdood van Jezus. Ze zijn bedroefd, teleurgesteld en terneergeslagen. En dan ineens op zondag de eerste verschijning van de opgestane Jezus. Ze waren blij, zo staat er. Maar het kan niet anders of zoiets moet eerst zijn plek krijgen voordat de leerlingen op pad kunnen gaan zoals Jezus van hen vraagt.
En dat geldt ook voor ons. Ook wij moeten het verhaal van de opstanding en de verschijning van Jezus een plek geven in ons geloof. We moeten er misschien wel meer dan eens op kauwen en herkauwen voordat het voor ons – in ons eigen leven – een realiteit wordt. Tegelijkertijd is het al een realiteit. Want het verhaal van de opstanding en de verschijning van Jezus is niet zomaar één van de vele verhalen die we in de bijbel kunnen lezen. Het is HET verhaal. Juist omdat het verhaal van Jezus niet gestopt is aan het kruis, maar tot op de dag van vandaag nog steeds doorgaat, is het een nieuwe realiteit geworden. Wij hebben de macht om mensen de mond te snoeren, zoals Jezus destijds de mond is gesnoerd. Maar we hebben niet de macht om God de mond te snoeren. God gaat door met het vertellen van zijn boodschap en stuurt ons op pad om hiervan zijn getuigen te zijn.
Het verhaal van de verschijning van Jezus vertelt ons van een nieuwe realiteit die dwars door onze afgesloten deuren onze wereld binnen komt. Die ons blijdschap en vrede brengt, zoals dat bij de leerlingen gebeurde. Een realiteit die ons laat zien dat wij een Geest ontvangen, die van ons nieuwe mensen maakt. Een realiteit die ons laat zien dat het licht niet is gedoofd. Maar dat het licht zich – door de Geest – in kleine levensvonken verspreidt door alle tijden heen, naar alle plekken op deze wereld.
Het is een realiteit die laat zien, dat wij een levende God hebben. Een levende God, die ook vandaag de dag nog net zo levend en aanwezig is als toen. Een levende God, die de bron van het leven is en die ons nieuw leven geeft. Een God die vertelt van zijn liefde voor ons en die ons vertelt elkaar lief te hebben. Een God die vertelt, dat hij ons niet alleen laat en dat hij met ons zal zijn.
Als Jezus verschijnt in ons leven, als Jezus door de gesloten deuren van ons hart naar binnen komt, dan wordt ons hart gevuld met blijdschap en met vrede. En wanneer hij ons zijn Geest inademt, dan kunnen wij op zijn adem gaan leven en gaat ons leven ademen in zijn Geest.
Moge dit iedere dag opnieuw onze nieuwe realiteit zijn.
Amen.
Gebed
Eeuwige,
wij danken u voor uw nabijheid,
dat u ons steeds weer opzoekt
en dat u ons steeds weer roept:
“Mens, waar ben je?”,
zoals in de tuin van Eden
en alle eeuwen door.
We zijn geneigd om ons steeds weer te verstoppen
uit boosheid of uit verdriet,
uit angst voor u of uit angst voor de buitenwereld,
of voor wat andere mensen zullen zeggen.
Heer, haal ons achter onze gesloten deuren vandaan
en laat ons uw liefde en trouw ervaren.
Laat ons deelgenoot worden van uw wereld
waar dood, angst en verdriet
niet het laatste woord hebben,
niet onze laatste werkelijkheid zijn.
Maar waar wij door uw Geest
steeds weer de kracht vinden
om datgene wat wij doormaken een plek te geven.
Maak ons steeds weer deelgenoot
van uw nieuwe realiteit,
die wij mogen gaan zien en ervaren
als wij door alles heen
ons vasthouden aan uw nabijheid
en ons gedragen weten.
Amen.
Categories: Geen categorie
De kerkklok in Bergambacht speelt geregeld het lied:
O Lord, our help in ages past!
our hwlp for years to come
our shelter for the storming fast
and our eternal home!! Mooi he?
Dit wilde ik graag doorgeven! Lieve groet , Nelly