Het miezert en het donker voelt koud en nat. Geen weer om lekker buiten te zijn. En toch, zoveel kleine lichtjes in het dorp. Bomen versierd, ramen lichten op, dakranden zijn omlijst met vrolijke lampjes, die als regendruppels hun licht op straat laten vallen. Ook al duik ik weg in de kraag van mijn jas, ik word er vrolijk van. We worden weer even kinderen als we zo onze huizen versieren en er met pretoogjes naar kijken.
Verwondering hoort bij Kerstmis, dromen van een hemel die open gaat, engelen zingen, lichtjes in het donker. Midden in de winternacht. Een hart dat vrolijk wordt, ook als het verdrietig is en een hoofd dat omhoog kijkt, terwijl het zwaar was van gedachten en herinneringen. We laten het even oplichten en wat somber is wordt opgewekt.
Het is een feest, Kerstmis, het roept verlangen op naar God weet wat, maar in elk geval naar wat mooi, is verwonderen kan, troost en opbeurt. Kerstmis is een feest, het feest van het begin, de geboorte van een kind. Het ontroert altijd, een kind doet uitzien naar wie het worden zal, naar toekomst, naar wat komen gaat. Feest dat het verlangen niet stilt of vervult, maar voedt. Het wekt verwachting in ons, voor altijd hebben wij iets om naar uit te zien, hemel die open gaat, tijd die stil staat, een lied dat klinkt in de nacht.
Stil door de straat gaat God en ziet de lichtjes om zich heen. Een glimlach zegent ons, die hier wonen.
Zalig kerstfeest.
Ds Roel Braakhuis
Categories: Geen categorie