Gemeente rond de kerk van Ammerstol

Het gezicht en de informatiebron van onze gemeente op het internet

Het licht

Het licht

Het licht, Gods witte licht, breekt zich in kleuren:
Kleuren zijn daden van licht dat breekt.
Het leven breekt zich in het bont gebeuren,
En mijn ziel breekt zich als ze woorden spreekt.

Slechts die zich sterven laat, kan ‘t leven beuren:
O zie mijn bloed dat langs de spijkers leekt!
Mijn raam is open, open zijn mijn deuren –
Hier is mijn hart, hier is mijn lichaam: breekt!

De grond is zacht van lente. Door de boomen
Weeft zich een waas van groen, en menschen komen
Wandelen langs de vijvers in het gras –

Naakt aan een paal geslagen door de koorden,
Ziel, die zichzelve brak in liefde en woorden:
Dit zijn de daden waar ik mensch voor was.

Martinus Nijhoff

 

Ik had behoefte aan een gedicht, aan woorden die niet proberen de wereld te begrijpen en wat daar allemaal mis gaat, maar woorden die een wereld oproepen, die een eigen licht werpen op de wereld van vandaag. Daarom dit gedicht van Martinus Nijhoff uit 1916, de dichter was toen 21 of 22 jaar, uit zijn eerste dichtbundel. Het is een schets met verschillende taferelen, niet een schilderij met een enkel uitgewerkt beeld.
Als bij een kruisweg staat de dichter stil bij verschillende momenten uit het lijdensverhaal, te beginnen bij het licht, Gods witte licht, het licht van de paasmorgen en de “ik”, – de dichter?, de Verrezene? – ziet terug wat achter hem ligt: Goede Vrijdag, het bloed en sterven, een lichaam dat een open huis wordt en de oproep: breekt! Zoals Jezus op Witte donderdag brood brak en ons vraagt dat telkens opnieuw te breken en te delen.
Ondertussen komt de lente, we zien mensen wandelen in het park, zoals dat ongetwijfeld weer zal gebeuren als de zon doorbreekt en wij weer naar buiten willen, onze huizen uit. Daar staat de paal, daar is deze mens geslagen. In de Matteüspassie van Bach klinkt hier de aria: beschouw hoe de rug van onze Heiland, bont en blauw geslagen gaat lijken op de regenboog: gebroken licht, teken van verzoening.
Zo tuimelen de beelden en herinneringen over elkaar heen in dit gedicht en wordt het en veelkleurig en veelstemmig. Wie spreekt: het kan iedereen zijn, ook ieder van ons.
Maar aan het einde keren we weer terug naar waar het op uit loopt: de daden waar ik mensch voor was, kleuren zijn de daden van licht dat breekt, Gods witte licht.

Zalig Pasen, en vrede en alle goeds,

Ds. Roel Braakhuis

Categories: Geen categorie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *