Dauwtrappen; met herinnering aan vroeger. Je bed uit als de vogels beginnen met kwetteren en zingen, en het gras nog nat is van de ochtenddauw. De stilte tussen de weilanden is luid te horen: gekwetter, gekrijs, geloei en geblaat. En verder (bijna) niemand. Soms zie je iemand in de verte, ook vroeg zijn of haar bed uitgegaan om “alleen” buiten te zijn.
Al lopend schieten de gedachten te binnen. Naar vroeger, toen ik als klein kind met mijn vader en broertje voor dag en dauw op Hemelvaartsdag gingen wandelen; vaste prik, ieder jaar weer. Vaak naar een oom die buiten de stad woonde. Of een andere oom, die daar vlakbij woonde, maar in de stad.
Soms ook gewoon naar buiten; lopen, met rugzak, boterham en wat te drinken. En dan ’s middags weer naar huis.
Waar heb je het dan over, terwijl de vogels fluiten. “En ze zaaien niet en ze maaien niet”, maar toch zijn al die schepseltjes onderdeel van ons dagelijks leven. Dan moeten wij maar voor ze zaaien. Wat (meer?) zorg voor de ander die wat steun of een praatje kan gebruiken.
In onze achtertuin waren we de vogels ze al een paar jaar min of meer kwijt. In de herfst wisten de spreeuwen wel hoe ze van alles moesten kaalplukken, maar verder niet veel. Tot dit jaar. Met de corona zijn er ineens weer mussen, spreeuwen, mezen, duiven, natuurlijk kauwtjes en zelfs een ekster komt bijna elke dag even langs. En de zon schijnt, dus er is veel te genieten. Hoewel; intussen ken ik verschillende mensen die heel graag een buitje zouden willen.
Al lopend kan ik alleen met mijzelf mijn gedachten delen. Niks mis mee om eens rustig na te denken en te reflecteren, maar toch vreemd als je een en ander niet met een ander kan delen. Hoewel, als je echt wilt is er internet en telefoon.
Benieuwd hoe het vanaf Pinksteren is.
Eigenlijk is het in eigen land ook wel genieten, wel vanzelfsprekend zonder drukte op te zoeken en met onderlinge afstand. Zeker met zo’n voorjaar als dit jaar.
Leo van Veen
Categories: Geen categorie