De ochtend dat ik dit schrijf is grijs, heel anders dan de ochtend van de startdienst achter het Gebouw aan de Lek. Een stralende morgen was het en zo goed om elkaar met zoveel te ontmoeten, bij te praten, stil te zijn, te bidden en te vieren. Een morgen om heel gelukkig mee te zijn en dat ben ik nog steeds.
Het wordt ook grijs in mijn binnenste, de goede ervaring, iedereen weer zien, de volgende dag voelde ik de weemoed om alles wat er zolang niet geweest is. De vreugde van het weerzien en het verdriet dat we dat nog niet vast kunnen houden gaan hand in hand. Dat is een wonderlijke gewaarwording, deze tijd geeft mij in elk geval een dunnere huid. Ik zie dat bij meer mensen om mij heen en daarom breng ik het ter sprake.
Onze kracht zit niet er in dat we niet verdrietig hoeven te zijn, onze kracht laat zich voelen in onze kwetsbaarheid, daar kunnen we de bron ervaren van wat ons gaande houdt. De vreugde van de ontmoeting, de geestkracht die van elders, van boven komt, de stilte die ons tot onszelf brengt. Het is kracht die troost en zoals dat vaker gebeurt: de troost geeft verdriet de ruimte. Ook deze tijd brengt ons op het spoor van de Eeuwige: in de kracht die in onze zwakheid woont, de moed en het vertrouwen die zichtbaar worden in onze kwetsbaarheid.
Ook nu is het leven goed en gezegend.
Ds Roel Braakhuis
Categories: Geen categorie